Blanche Marie en Fred

Een van de plaatsen die na mijn aankomst in Suriname al snel hoog op mijn verlanglijstje stond, was Blanche Marie. Blanche Marie bestaat uit één grote watervalpartij over de volle breedte van de Nickerierivier. Het ligt aan de voet van het Bakhuysgebergte in West-Suriname en vormt de trots van het land. Ik wilde Blanche Marie per se in de regentijd bezoeken, omdat de waterstand dan hoger en de waterverplaatsing daardoor mooier en spectaculairder is. 

In het laatste weekend van juli was het dan zover en zijn we vroeg in de ochtend vertrokken. Na een lange en niet bepaald comfortabele busrit over de grotendeels uit bauxiet bestaande ‘West-Surinameweg’, zijn we uiteindelijk pas ’s avonds in het donker op de accommodatie aangekomen. Deze accommodatie bleek letterlijk récht voor de watervallen te liggen. Het geluid van de watervallen was niet te missen, maar doordat de duisternis al was ingetreden, kon ik de watervallen nog niet goed zien.

Hoe anders was dat de ochtend erop. Nadat ik gewekt werd door het geraas van het water, wreef ik de slaap uit mijn ogen en opende ik in alle vroegte de deur van mijn lodge. Het eerste wat ik zag was een indrukwekkende, deels nog in ochtendmist gehulde waterpartij. Nadat de mist was weggetrokken en de zon volledig was opgekomen, liet Blanche Marie haar pracht in volle glorie zien. Ik ben op een rots gaan zitten en heb daar, genietend van het mooie uitzicht, mijn gedachten lekker laten afdwalen. Uiteraard mocht een wandeltocht door de omringende jungle niet ontbreken.

Tussen Blanche Marie en het grensdorpje Apoera bevindt zich een spoortraject. Dit spoortraject is in de eerste jaren na de onafhankelijkheid aangelegd in een poging dit gebied economisch te ontwikkelen. Maar mede als gevolg van de Binnenlandse Oorlog in de jaren tachtig, heeft er nooit ook maar één trein over gereden. Wat resteert is een nooit in gebruik genomen treinstation, verscholen in de wild om zich heen grijpende jungle, met alleen een kolonie vleermuizen die in het station onderdak hebben gevonden.

Apoera zelf vond ik niet zo bijzonder. Het is een rustig en slaperig dorpje en er valt weinig te beleven. Wat Apoera de moeite waard maakt, is de Corantijnrivier waaraan het ligt. Via deze grensrivier, die Suriname van Guyana scheidt, heb ik nog een boottocht gemaakt door een kreek. Omringd door een mooie natuur heb ik hier nog een paar fraaie plaatjes kunnen schieten.

Halverwege september ben ik wederom de jungle ingetrokken, dit keer naar de Fredberg, gelegen ten westen van het Brokopondomeer. Een heerlijke zweterige tocht werd beloond met een magnifiek uitzicht over de jungle. Vanaf deze plek hebben we de Surinaamse zon langzaam zien wegzakken onder de groene deken van het tropische regenwoud. Die avond heb ik, liggend op de top van de berg, genoten van een schitterende sterrenhemel. Na de nacht bovenop de berg in een hangmat doorgebracht te hebben, konden we de volgende morgen aan de andere kant van de berg de zon weer zien opkomen. Ik kan het niet omschrijven, maar het was voor mij zó magisch en zó mooi om daar te zitten, de zon langzaam op te zien komen, in de verte de brulapen te horen en even verderop kleurrijke ara’s voorbij te zien vliegen. Zo ver het oog reikt, alleen maar groen groen groen. Wat een prachtig land is dit toch.

Na deze trip volgden er enkele drukke werkweken en moest ik noodgedwongen weer van mijn roze wolk afstappen. De komst van mijn broer en schoonzus in het eerste weekend van oktober, die mij (en familie van mijn schoonzus) komen opzoeken en ruim een maand in Suriname zullen verblijven, vormde een leuke afleiding. Met hen heb ik een vaartocht gemaakt door de Warappakreek, een door slaven gegraven kanaal waaraan in het verleden vele plantages gevestigd waren. Verder heb ik nog een weekendje doorgebracht in een resort aan de Surinamerivier en daar leuke activiteiten ondernomen.

Naast het bewonderen van al het natuurschoon, heb ik samen met mijn huisgenote ook nog een culturele activiteit ondernomen. Op uitnodiging van mijn Surinaamse collega Glenn heb ik in een tempel een hindoeïstische dienst bijgewoond. We kregen een ereplek helemaal voorin de ruimte en werden door de swami (een soort priester) hartelijk welkom geheten. Het was een kleurrijke, vrolijke, muzikale en naar wierook ruikende dienst. Na afloop van de dienst hebben alle aanwezigen genoten van een warme Surinaamse maaltijd. 

Op het werk gaat verder alles goed. Wel heeft mijn takenpakket een aanzienlijke uitbreiding ondergaan. De aanleiding daarvoor is iets heel erg Hollands: koffie! Omdat ik de oploskoffie op het werk meer dan zat was, heb ik een koffiezetapparaat van Chinese topkwaliteit aangeschaft. Dat is aan mijn Surinaamse collega’s niet onopgemerkt voorbij gegaan. Aangetrokken door de geur van verse koffie, stapte een Surinaamse collega mijn werkkamer binnen. Ik schoot in de lach toen ze het pruttelende koffiezetapparaat zag staan en bijna in extase raakte. Sindsdien word ik elke ochtend en middag door haar gebeld met de vraag ‘wat de stand van zaken is’, een Surinaamse manier om mij vriendelijk doch dringend te verzoeken om koffie te gaan zetten. Toen ook een tweede collega binnenstapte en de koffielucht rook, haalde ze diep adem en liet zich met gesloten ogen ontvallen: ‘Hmmm, het ruikt hier naar Holland’.  Dat er bij mij verse koffie viel te halen, verspreidde zich daarna als een lopend vuurtje. Afgelopen vrijdag was het een drukte van belang in mijn werkkamer toen ik voor 7 man koffie heb gezet. Ik heb er inmiddels bijna een dagtaak aan en mijn collega’s vragen steeds weer of ik het écht niet vervelend vind om steeds koffie te moeten zetten. Ik vind het alleen maar leuk. Hoe mooi is het dat een Hollander op het werk een complete koffierevolutie teweeg heeft gebracht?

Odi odi!