Het Surinaamse verkeer

In deze blog ga ik het eens een keertje níet over gemaakte tours en tripjes, níet over mijn werk en níet over feestdagen hebben. Nee, deze keer neem ik jullie mee voor een ritje door het Surinaamse verkeer. Doe je gordel maar om, want die ga je nodig hebben…

Met name in het begin van mijn verblijf in Suriname verplaatste ik me veel met de taxi. Omdat ik toch mijn mond niet kan houden, babbel ik er altijd maar vrolijk op los met de taxichauffeurs. Dat levert vaak leuke gesprekken op. Ik herinner mij een vrouwelijke taxichauffeur die niet van de tropische warmte hield en daarom in haar taxi voor winterse temperaturen zorgde door de airco overuren te laten draaien. Of een andere taxichauffeur die compleet losging op de gemeentelijke overheid omdat zoveel straten waren afgezet vanwege de avondvierdaagse. En soms biedt het ook voordelen wanneer ik weer eens mijn enthousiaste zelf ben. Zo stak ik vorige week na terugkomst van een weekendje jungle (oeps, nu heb ik het er toch weer over) tegen de taxichauffeur de loftrompet over de prachtige Surinaamse natuur. De taxichauffeur waardeerde dit kennelijk heel erg; hij glom van trots en gaf mij spontaan een flinke korting voor de taxirit. 

Maar ook serieuzere onderwerpen, zoals bijvoorbeeld de economische malaise waar het land momenteel onder gebukt gaat, komen aan bod. Er wordt daarbij niet bepaald een blad voor de mond genomen; geen Surinamer is openhartiger dan de gemiddelde taxichauffeur. In de taxi, hun eigen veilige domein, voelen de meeste taxichauffeurs zich vrij om over de economische problemen, en in het bijzonder over de actuele politieke situatie, te praten.  

Na verloop van tijd ben ik samen met mijn collega een auto gaan huren. Toegegeven, het is erg prijzig, maar het is gewoon handig, zeker in het regenseizoen, om naar het werk te rijden, om boodschappen te doen en om ergens heen te rijden waar je zin in hebt. En ok ok, ik geef het toe, ik vind het ook gewoon leuk om in het buitenland een beetje rond te scheuren.

De wegen in Paramaribo zijn van wisselende kwaliteit, maar de belangrijkste wegen bevinden zich in een redelijk goede staat. In de regentijd wordt wel duidelijk dat de afwatering voor verbetering vatbaar is…

In Suriname wordt links gereden en dat is natuurlijk even wennen. Toch had ik dat snel onder de knie. Waar ik de eerste dag wel even aan moest wennen, was het feit dat de huurauto een automaat is. Ik kan bij een automaat iedereen van harte aanbevelen om bij het bedienen van de twee pedalen de linkervoet vooral níet te gebruiken. Niet dat dit mij zelf al eens is overkomen, dat begrijpen jullie, maar ik geef jullie graag een vrijblijvende tip. Ik ga snel door naar het volgende onderwerp.

Omdat hier links gereden wordt, heeft het verkeer dat van links komt ook voorrang. Toch lijkt deze regel niet altijd op te gaan, omdat op sommige kruispunten van links komend verkeer juist géén voorrang heeft, of althans niet krijgt. Omdat dat ook niet altijd met verkeersborden wordt aangegeven, heb ik bij sommige kruispunten geen idee wie er nu voorrang heeft. Verder zijn er in Paramaribo veel tweebaans-eenrichtingwegen. Dergelijke eenrichtingswegen kunnen na een kruispunt zomaar ineens overgaan in een tweerichtingsweg. Ook na bijna zeven maanden heb ik de logica hierachter nog niet geheel weten te achterhalen. Als ik het niet zeker weet, blijf ik daarom maar veiligheidshalve zoveel mogelijk links (nee, niet rechts!) rijden.

Verder zijn de verkeersdrempels in Paramaribo een ware belevenis. Verkeersdrempels zijn hier namelijk echte obstakels. Ze zijn erg hoog en doordat ze ook bijna niet opvallen, word je bijna gelanceerd wanneer je onverwachts op een verkeersdrempel stuit. Ik heb met name in het begin regelmatig stevig in de ankers gemoeten om te voorkomen dat de auto voor enkele seconden het contact met moeder Aarde zou verliezen. Wat het allemaal extra uitdagend maakt, is het feit dat ik met een te lang lijf in een te kleine auto zit. Hierdoor komt, als gevolg van de vele lanceringen van de afgelopen periode, het moment dat het dak van de auto de vorm van mijn schedel gaat aannemen steeds dichterbij.

Wat ik verder niet had verwacht, is dat de omgangsvormen tussen automobilisten opvallend hoffelijk zijn. Er wordt gestopt voor auto’s die geen voorrang hebben; met lichtsignalen of met een korte druk op de toeter wordt aangegeven dat je mag afslaan. Ook wanneer je een parkeerplek achterwaarts wilt verlaten, wordt er geduldig voor je gestopt. Voor voetgangers die bij een zebrapad willen oversteken, wordt lang niet door iedere automobilist gestopt, maar toch zijn er regelmatig automobilisten die wel stoppen en met armgebaren andere automobilisten aansporen om hetzelfde te doen. Dit alles maakt dat ook ik mij hoffelijk in het verkeer opstel. Waar ik in Nederland soms een tikkeltje ongeduldig ben in het verkeer (slechts een tikkeltje hè, ik wil er verder niets over horen), kan ik mij er in Suriname niet meer zo druk om maken als het allemaal wat langer duurt.

Dan de Surinaamse omgangsvormen ten aanzien van fietsers. Vergeet álles wat ik hiervoor heb gezegd. Omgangsvormen zijn er simpelweg niet. Iedere fietser wordt hier stelselmatig voor de sokken gereden. Er wordt druk getoeterd wanneer een auto wil passeren, alsof de automobilist zeggen wil: “Waarom fiets je hier?”, om vervolgens rakelings langs te scheuren. Geen fietser is veilig. Een dag een fietser niet voor de sokken gereden, is een dag niet geleefd, zo lijkt het credo hier te luiden. Fietsen in Paramaribo is niet bepaald ongevaarlijk en het blijft iedere keer weer oppassen geblazen.

Buiten de stad is het een stuk rustiger fietsen. Wanneer je met het pontje de Surinamerivier oversteekt, kom je in het district Commewijne. Het is hier groen en rustig en je kunt er heerlijk fietsen. Er ligt ook een mooi natuurgebied, met een rijke flora en fauna, waar je met de fiets kunt komen.

Wel komt het regelmatig voor dat je je tijdens een fietstocht ineens op een stuk asfalt begeeft met flinke gaten, putten of kuilen in het wegdek. Verder worden in dit gebied prachtige paleisjes afgewisseld met huisjes die, in makelaarstaal, zeer geschikt zijn voor de klussende doe-het-zelver.

Er is nog een andere manier om Commewijne te bereiken en dat is via de Jules Wijdenboschbrug, in de volksmond ‘Bosjebrug’ genoemd. Deze brug is 52 meter hoog, beschikt over een erg stijl wegdek en is verboden voor fietsers. Ideale omstandigheden dus om deze brug per fiets te trotseren. Met de fiets van mijn huisgenote, die over welgeteld één versnelling beschikt (wat gecompenseerd wordt door slechte remmen), ben ik een paar maanden geleden dus mooi over de Bosjebrug gefietst. Al bij de eerste meters werd ik toegejuicht door passagiers van een passerende bus en ook andere tegemoet komende auto’s toeterden vrolijk en moedigden mij aan. Weer een andere automobilist liet zijn enthousiasme op een geheel eigen manier blijken; het tikkende gebaar dat hij met zijn vinger op zijn voorhoofd maakte, werd door mij zeer gewaardeerd. Met een voldaan gevoel heb ik uiteindelijk de top van de brug bereikt.

Zo, ik ben weer lekker uitgerateld. Tijd om bij te komen van weer een enerverend ritje door het Surinaamse verkeer. Tot de volgende keer!

Odi odi!