Op naar Paramaribo!

Dag allemaal,

Na alle drukke voorbereidingswerkzaamheden van de afgelopen periode staat mijn Surinaamse avontuur dan eindelijk op het punt van beginnen. Tijd dus om op Schiphol alle drukte achter mij te laten en, bepakt met twee volle koffers en een rugtas, onbekommerd op het vliegtuig richting Paramaribo te stappen. Toch?

Nou, niet helemaal. Bij het inchecken werd mij gevraagd of ik naast apparaten als laptops en dergelijke toevallig ook geen accu’s in mijn koffers had zitten. Ik antwoordde braaf dat alles netjes in mijn handbagage zat, nam mijn boardingpass in ontvangst en liep vrolijk verder. Maar wacht eens, had ik niet een nieuwe laptopaccu aangeschaft en deze thuis nog even snel in mijn koffer gedaan? Ja dus. Misschien had ik gewoon mijn mond moeten houden, maar ik ben zo stom geweest om het toch aan te geven. Ik moest vervolgens een verdieping lager mijn koffer weer ophalen, mijn accu eruit vissen en mij vervolgens weer naar de incheckbalie haasten om mijn koffer opnieuw van een inchecklabel te voorzien. Alles is uiteindelijk goed gekomen en ach, dit kon er ook nog wel bij. Nu gaan boarden en snel opstijgen. Toch? 

Weer mis! Nadat ik meer dan 6 uur in mijn vliegtuigstoel had gezeten, bevond ik me op dat moment op …, juist ja, Schiphol! We hadden nog geen meter gevlogen vanwege technische problemen met het vliegtuig. Wie 10 maanden in een land als Suriname gaat wonen, moet hier tegen kunnen dacht ik bij mezelf en ik heb er maar gewoon hard om gelachen. Met name de mededeling van de gezagvoerder vlak na het boarden dat we ‘iets later’ zouden vertrekken, is achteraf bezien hilarisch. Niets of niemand gaat mijn Surinaamse voorpret bederven.  

Nadat een wisseling van de crew had plaatsgevonden, zijn we uiteindelijk toch opgestegen en na een voorspoedige vlucht van ruim 9,5 uur zijn we rond 22.00 uur Surinaamse tijd geland op vliegveld Zanderij, net onder Paramaribo. Daar werden ik en mijn collega Welmoed opgewacht door Glenn, onze aanstaande Surinaamse collega bij het Hof van Justitie. Voordat we in de auto stapten, hebben we eerst nog Glenn’s goede vriend Kenny B de hand geschud en daarnaast nog de nodige formaliteiten met betrekking tot ons werkvisum doorlopen (in volgorde van belangrijkheid). Een autorit van ruim vijf kwartier bracht ons vervolgens bij ons huurhuis in Noord-Paramaribo. Ondanks alle vertragingen is de verhuurder zo vriendelijk geweest ons nog zo laat op de avond welkom te heten en een rondleiding te geven door het huis waar wij de komende 10 maanden zullen gaan wonen. Gesloopt door de hectische reisdag zijn we daarna snel ons bed ingedoken, want de volgende ochtend werden we direct verwacht door de president van het Hof van Justitie voor een kennismakingsgesprek en aansluitend een werkbespreking. Ik hoef jullie vast niet uit te leggen dat ik als een blok in slaap viel.

In mijn volgende blog zal ik mijn ervaringen van de eerste dagen in Suriname met jullie delen. 

Maar voor nu zeg ik tegen jullie: Odi odi!