De eerste dagen

Spannend! Na laat in de avond aangekomen te zijn in Suriname, stond de volgende dag direct onze allereerste werkdag voor de deur. We werden door de chauffeur van het Hof thuis met de auto opgehaald (voor minder had ik het niet gedaan, dat begrijpen jullie). Na aankomst zijn we, uiteraard met inachtneming van het Surinaamse kwartiertje, ontvangen door de president van het Hof. Wat volgde was een prettig kennismakingsgesprek, waarin wij op hartelijke wijze welkom werden geheten in Suriname. Terwijl de president ons uitgebreid bedankte voor onze bereidheid om voor 10 maanden bij het Hof van Justitie tewerkgesteld te worden, dacht ik terug aan het moment dat ik te horen kreeg dat ik was geselecteerd om naar Suriname te worden uitgezonden. Dat ik bij het horen van dat goede nieuws drie gaten in de lucht heb gesprongen, heb ik de president maar even niet verteld. 

Na het gesprek met de president zijn we voorgesteld aan onze nieuwe collega’s en zijn we rondgeleid door het historische gebouw. Toen de intensieve en vermoeiende eerste werkdag tot een eind was gekomen, kwamen mijn Surinaamse collega Glenn en zijn vrouw ons thuis opzoeken en namen zij ons mee om een rondje door Paramaribo te rijden. Ik was echter zo moe dat ik regelmatig in de auto in slaap viel, wat tot grote hilariteit bij Glenn en zijn vrouw leidde. We eindigden de avond bij een restaurant met een prachtig terras aan de Surinamerivier, slechts enkele tientallen meters verwijderd van ons huis. Ik hoorde mijn bedje al bijna roepen.

De Surinaamse kalender kent vele feestdagen. Wij vielen met onze neus in de boter, want de dag na onze eerste werkdag was direct zo’n feestdag: Holi Phagwa! Bij dit kleurige hindoefeest wordt gevierd dat het goede het kwade heeft overwonnen. Elke kleur staat voor iets goeds, zoals bijvoorbeeld geluk, liefde, vriendschap, vreugde, wijsheid en voorspoed. 

De avond voor Holi Phagwa zijn we met Glenn, zelf een hindoe, speciaal potjes met kleurpoeder wezen kopen. Het is de bedoeling dat je deze poeder over de andere feestgangers gooit. Op de feestdag zelf togen we naar de Palmentuin, een groot park in het centrum van Paramaribo met grote, lange palmbomen. De Palmentuin was voor de gelegenheid omgetoverd tot een groot festivalterrein. Het was, zoals wel vaker in Suriname, prachtig weer en de sfeer was heel relaxt en gemoedelijk. Zoals gebruikelijk ging ik ook deze dag maar weer eens met mijn veel te grote voeten op andermans tenen staan. Het slachtoffer liet echter niet over zich heen lopen en vuurde als reactie een poedersalvo op mij af, met als resultaat een voltreffer op mijn rechteroor. We lachten naar elkaar, schudden elkaar de hand en mengden ons weer in de mensenmassa. Nadat ik nog meer poedersalvo’s te verduren had gekregen, besloot ik dat het voor mij nu ook maar eens tijd was om iemand anders van een gekleurd uiterlijk te voorzien. Ik bespeurde bij mezelf de nodige schroom om de daad bij het woord te voegen, want het voelt toch een beetje vreemd om een potje met poeder op het hoofd van een wildvreemde te legen. Toen ik vluchtig en wat onwennig wat poeder op het hoofd van een man had gestrooid, keek ik daarom maar snel de andere kant op, hopende dat hij niet door had dat die lange Hollander achter hem de dader was. Het was een ware beleving om het vieren van Holi Phagwa mee te maken en ik heb mij die dag dan ook prima vermaakt. Het heeft wel even geduurd voordat de laatste poeder van mijn kleding en lijf (met name mijn rechteroor) was verdwenen. 

De zaterdag daarop, onze derde volle dag in Suriname, begaven Welmoed en ik ons te voet door de straten van Blauwgrond, de wijk in Noord-Paramaribo waarin wij wonen. We gingen op zoek naar een sportschool die volgens Google Maps op geringe afstand van ons huis was gevestigd. Terwijl het zonnetje fel in mijn nek brandde en de eerste zweetdruppels inmiddels afscheid hadden genomen van mijn voorhoofd, bleek het vinden van de bewuste sportschool nog niet zo eenvoudig. Gevolg was dat ik aan de mensen op straat naar de locatie van de sportschool heb moeten vragen. Het leuke hiervan is dat je in contact komt met lokale mensen. Wat mij daarbij in mijn nog maar korte periode in Suriname opvalt, is dat Surinamers in de meest uiteenlopende situaties allerhartelijkst kunnen reageren, maar wanneer je ze op straat aanspreekt en naar de weg vraagt, dan kunnen ze zich ook stug en terughoudend opstellen. Een vriendelijke en vrolijke benadering doet echter wonderen en ontlokt bij de meesten na verloop van tijd dan toch een (verlegen) glimlach op het gezicht. 

Terwijl ik mijn voettocht vervolg, word ik gewenkt door een man die langs de kant van de weg zit, met naast hem een oudere man die gelukzalig van zijn sigaret zit te genieten. Ik weet niet zeker of ze nu dronken of stoned waren, of dat ze op hun manier uiting gaven aan de befaamde ‘no spang’-mentaliteit van de Surinamers, maar de twee mannen maakten in ieder geval niet bepaald de indruk onder grote tijdsdruk te staan. Terwijl ik op de wenkende man afstap, kijken twee bruine pretoogjes mij vrolijk aan. De man begroet mij en begint te praten. In een onsamenhangend verhaal, met zware Surinaamse tongval en veel gespetter, kon ik de beste man maar moeilijk volgen. Maar volgens mij bedoelde hij iets te zeggen van dat je gewoon moet genieten van het weer, zeker niet te hard moet lopen, nooit moet haasten en dat je regelmatig even moet gaan zitten in de schaduw om bij te komen van …, ja, van wat eigenlijk? Deze man heeft uitrusten tot een kunst verheven en ik vermoed, of eigenlijk weet ik gewoon zeker, dat hij pas weer in beweging zal gaan komen bij de eerstvolgende sneeuwbui in Paramaribo. De man die naast hem zit, heeft geen idee wat er om hem heen gebeurt, maar hij heeft kennelijk nog net voldoende energie in zijn lijf om mij een sigaret aan te bieden. Ik weiger vriendelijk en neem lachend afscheid van de twee mannen.

En die sportschool dan? Nou, die hebben we uiteindelijk gevonden, maar die bleek alleen voor vrouwen en kinderen te zijn. Das lekker dan, alle moeite voor niets. Toch heb ik van de verdwaalde wandeltocht genoten. Het is gewoon leuk om in het buitenland willekeurige mensen op straat aan te spreken en je daarbij te laten verrassen door hun verhalen. 

Tot zover mijn indrukken van mijn eerste dagen in Suriname. In de komende blogs neem ik jullie mee naar mijn werk, laat ik jullie mijn huis zien en geef ik jullie een kijkje in mijn dagelijkse leventje in Paramaribo.

Maar voor nu zeg ik weer: Odi o…, oh wacht, de huistelefoon! 

“Hallooooooo, spreek ik met Gerda? Neeeeeeeee? Oooooh sorryyyyy, ik zit verkeeeeeeeerd. Fijne dag nog meneeeeer! Daaaaaaaaaaaaag!”

Odi odi!