Op de werkvloer

Zo, dat was lang geleden! Kennen jullie me nog?

De afgelopen blogs zouden de indruk gewekt kunnen hebben dat ik hier in Suriname van één grote vakantie aan het genieten ben. Het is tijd om dat beeld eens goed recht te zetten. In deze blog ga ik jullie daarom vertellen over de enige echte reden waarom ik in Suriname verblijf: mijn werk.

Zonder jullie te willen vermoeien met alle details over mijn werk, zal ik heel kort uitleggen waarom ik in Suriname tewerkgesteld ben. Het Hof van Justitie van Suriname, het hoogste rechtscollege van het land, kampt met een personeelstekort waardoor een grote achterstand in de behandeling van rechtszaken is ontstaan. Om het personeelstekort een halt toe te roepen, heeft het Hof de mouwen opgestroopt en een ambitieus plan gelanceerd om 10 pas afgestudeerde Surinaamse juristen door twee Nederlandse praktijkjuristen op te laten leiden. Eén van die praktijkjuristen ben ik. De ander is Welmoed, mijn directe collega en huisgenote.

De werkdagen beginnen in principe om 7.00 uur en eindigen om 15.00 uur, maar we mogen min of meer onze eigen werktijden bepalen. Wij hebben ervoor gekozen om toch vroeg te beginnen, zodat je na het werk nog wat aan je middag hebt. We staan dan ook elke werkdag om 5.45 uur op.

De werkdag begint steevast met een begroeting van de gerechtsbode bij de ingang van het gerechtsgebouw. Deze krullenbol, die dolenthousiast met mij voor de foto poseerde, was in het begin wat terughoudend, maar ik bleef hem vriendelijk bejegenen en op een gegeven moment ontdooide hij volledig. Vol vuur kan hij nu vertellen over zijn passie voor zangvogels, een bijzondere hobby van veel Surinamers waarover ik in een latere blog meer zal vertellen. Hij neemt zijn eigen zangvogel ook altijd gezellig mee naar het werk; de kooi met daarin zijn vogel hangt standaard in het voorportaal van het gebouw. De gerechtsbode heeft mijn kennis van het Surinaams (het Sranan Tongo) bijgespijkerd door mij regelmatig wat nieuwe woordjes te leren. Hij en zijn directe collega’s vinden het fantastisch wanneer ik aan het einde van de werkdag met een welgemeend ‘tamara’ (‘tot morgen’) of, op vrijdagen, met ‘munde baka’ (‘maandag weer terug’, vrij vertaald ‘prettig weekend’) afscheid van hen neem.

Mijn werkkamer bevindt zich op de bovenste verdieping van het gebouw. Vanuit mijn werkkamer heb ik uitzicht op het Onafhankelijkheidsplein, het presidentieel paleis en, enigszins verscholen achter de bomen, het Surinaamse parlementsgebouw. Op de foto (vanaf het Onafhankelijkheidsplein bezien) bevindt mijn oude werkkamer zich bij het raam helemaal rechts bovenin, maar enkele weken geleden zijn we verhuisd naar de kamer ernaast (het tweede raam van rechts dus). Zoals jullie op de foto kunnen zien, wordt er speciaal voor lange Hollanders als ik creatief omgegaan met het afstellen van de hoogte van het werkmeubilair. 

Om de verdieping van mijn werkkamer te bereiken moet er één obstakel overwonnen worden: de trap. Deze antieke trap, die vanwege zijn hoge hellingsgraad met recht stijlvol genoemd mag worden, doet menig collega naar adem snakken wanneer ze hun eerste stap op de bovenste verdieping hebben gezet. Eén van mijn collega’s weigert zelfs om ook nog maar één voet op de bovenste verdieping te zetten, omdat ze anders, naar eigen zeggen, ‘last heeft van de hoogte’. Ik hoor het allemaal gniffelend aan. Maar ik geef toe, toen ikzelf op mijn allereerste werkdag met mijn lange lijf voor het eerst de trap op liep, raakte ik even uit balans en kukelde ik bijna achterover. Het scheelde weinig of mijn Surinaamse avontuur had geen 10 maanden, maar welgeteld één dag geduurd.

Rechts van de trap bevindt zich de wachtruimte van de zittingszaal. Deze zaal, waarin alleen hogerberoepszaken worden behandeld, bevindt zich op de foto van de wachtruimte links achterin. Naast de zittingszaal bevindt zich de ‘raadkamer’, de ruimte waarin voorafgaand en na afloop van de zitting overlegd wordt. In deze ruimte hebben wij veel werkbesprekingen en vergaderingen.

Op een steenworp afstand van het Hof, naast het presidentieel paleis en de Palmentuin gelegen, staat het kantongerecht. In dit gebouw moet ik regelmatig zijn om dossiers te brengen en te halen. Ik loop dan ook vaak met een stapel dossiers van het ene gebouw naar het andere, dwars door het drukke autoverkeer. Het kantongerechtsgebouw is in 2005 door Nederland aan Suriname geschonken ter gelegenheid van de 30-jarige onafhankelijkheid van het land. Het gerechtsgebouw herbergt meerdere zittingszalen en de meeste rechters hebben hier hun werkkamer. Ook Glenn, mijn Surinaamse collega, heeft zijn werkkamer in het kantongerecht.

In het begin gingen we voor de lunch steeds eten bij het recht tegenover de Palmentuin gelegen café-restaurant Zus & Zo. Deze tent is een begrip in Paramaribo; het barst er altijd van de Nederlanders. Ook is het mogelijk om voor een habbekrats een enorme hoeveelheid (jaja, zelfs ík vind het veel) aan Surinaamse bami of nasi te halen in de kantine van het (ook weer vlakbij gelegen) belastingkantoor. Verder kun je ook eten bestellen bij het presidentieel paleis om zodoende van een presidentiele lunch te kunnen genieten. Maar aangezien ik na verloop van tijd door alle verleidingen van de Surinaamse keuken zo langzamerhand dicht aan het groeien was, met als levendig bewijs de hamsterwangetjes op een van de foto’s én het feit dat de knoopjes van mijn overhemden onder hoogspanning kwamen te staan, besloten we na verloop van tijd gezonder te gaan eten en zelf onze broodjes naar het werk mee te nemen. 

Op het werk hebben we het, zonder te overdrijven, steen- en steendruk. We maken lange dagen en nemen veel werk mee naar huis. De tripjes die ik in mijn weekends maak, vormen dan ook een welkome afleiding en een goede vorm van ontspanning om de batterij weer op te laden. Maar ondanks de drukte geniet ik van mijn werk. Werkinhoudelijk is het uitdagend, ik heb leuke collega’s en in een land als Suriname heb je natuurlijk ook een prachtige werkomgeving. Ik ga fluitend naar mijn werk.

Zo, dat was ie weer. Deze blog heeft lang op zich laten wachten en dat had alles te maken met de eerder genoemde drukte op het werk. Ik kwam er simpelweg niet aan toe. De komende periode hoop ik vaker een nieuwe blog te kunnen plaatsen. Tot snel!

Odi odi!